လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ
ေသာကေတြနဲ႔ ပူေလာက္ေနရသူေတြ အမ်ားၾကီး….
“ငါ့ကို လူေတြ
ဘယ္လုိျမင္ကုန္ၾကျပီလဲ” ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ စိတ္ႏွလံုးေတြဟာ ညႈိးခ်ံဳးႏြမ္းနယ္၊
အညြန္႔တံုး ေနရတယ္။ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းအား ေတြ အဖ်က္ဆီးခံေနရတယ္။
ေက်းဇူးျပဳျပီး
….
အဲဒီလိုလူေတြကို
ဆံုျဖစ္ရင္ ေျပာျပေပးပါ။
အဲဒါဟာ ျပႆနာအစစ္
မဟုတ္ပါဘူး လို႔။
ျပႆနာ မဟုတ္တာ
ျပႆနာလုပ္ေနတဲ့ လူမႈေရး စိတ္ဓာတ္ အေရာင္ဆိုးမႈေတြသာျဖစ္တယ္ လုိ႔။
သူမ်ားရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္အေပၚ
အေလးထားလြန္းရာက ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္ဒုကၡ ဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ ေကာင္းက်ိဳး မျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္ဘူး။
ေလာကၾကီးက ျပဇာတ္တခု မဟုတ္တဲ့အတြက္ သင္ဟာ ဇာတ္လိုက္တေယာက္ မဟုတ္သလို က်န္တဲ့သူေတြဟာလည္း
ဘာမွ မဟုတ္ၾကပါဘူး။
“ဘယ္သူ႔မွ ဂရုမစိုက္ဘူး”
ဆိုတဲ့ ပိုကဲတံု႔ျပန္မႈမ်ိဳး လုပ္ဖို႔ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မိမိရဲ့ စိတ္ကို
သူတပါးေတြရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြက လႊမ္းမိုးကန္႔သတ္ထားတာ မခံဖို႔ပါ။
မိမိလုပ္တဲ့ အလုပ္ဟာ
(၁) ကိုယ္တိုင္
အသိစိတ္ရွိရွိ ေရြးခ်ယ္မွဳနဲ႔
(၂) ကိုယ္ပိုင္
လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔
(၃) တကယ္ကို
စိတ္ပါလက္ပါ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ေဆာင္ရြက္တာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမွာ
အတင္းအဖ်င္းေတြ မ်ားလြန္းပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔လည္း ဘာမွမဆိုင္၊ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း မသိတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြမွာ
လူေတြရဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြ၊ ကဲ့ရဲ့စကားေတြ၊ ခ်ီးက်ဴစကားေတြ ေျပာတာမ်ားလြန္းတယ္။
အဆိုးဆံုးက
အဲဒီ့ ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ ၾကားရဖို႔၊ ကဲ့ရဲ့မႈေတြရဲ့ ဒဏ္ေတြကို ၾကံ့ၾကံ့မခိုင္ႏိုင္လို႔
လူျမင္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ျပေနရတာေတြ မ်ားလြန္းတာပါပဲ။
ကိုယ့္အတြက္
ကိုယ္ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ကို လုပ္တာမဟုတ္ပဲ။
သူမ်ားအတြက္
သူမ်ားအၾကိဳက္ လိုက္လုပ္ေနရတာေလာက္ လူ႔တန္ဘိုးက်တာ ဘယ္ရွိလိမ့္မလဲ။
အဲသည္လိုနဲ႕…
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လူ႔ကိုယ္ပိုင္သတ္မွတ္ခ်က္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတယ္။
ေက်းဇူးျပဳျပီး…
ကိုယ္စိတ္ၾကိဳက္
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရြးခ်ယ္ပါ။
ျဖစ္သမွ် အေကာင္းအဆိုးဒဏ္ကို
တာ၀န္ခံရဲတဲ့စိတ္ကို ေမြးပါ။
(မင္းခိုက္စိုးစံ၏
ေခာတ္သစ္တစ္ခု၏ အစ၊ အဓိပၸါယ္မ်ား၏ အဆံုး စာအုပ္မွ)
